Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΚΘΕΣΗΣ 2

Α. Ο συγγραφέας, αναζητώντας τις αιτίες απολιτικοποίησης του λαού μας, αναφέρει ως βασικό λόγο τη χαμηλή εκτίμηση των πολιτών προς τους πολιτικούς εξαιτίας των αρνητικών χαρακτηριστικών τους. Πράγματι, η πολιτική σταδιοδρομία προκαλεί απώλεια του ηθικού παραστήματος, με αποτέλεσμα να αποτρέπει εκλεκτούς νέους να ασχοληθούν με τα κοινά. Έτσι εξανεμίζονται οι ελπίδες αναβάθμισης της πολιτικής ζωής, ενώ κυριαρχεί μια ευρύτερη αποδοκιμασία πολιτικών και πολιτικής. Επειδή όμως η πολιτική είναι τόσο απαραίτητη όσο και η ύπαρξη κράτους, υποχρέωση μας προβάλλει όχι η αποδοκιμασία της πολιτικής, αλλά η αλλαγή των πολιτικών εκπροσώπων που υπονομεύουν τη δημοκρατία ανοίγοντας το δρόμο σε μορφές ολοκληρωτισμού. Επομένως, για την ανύψωση της πολιτικής, επιβάλλεται να γίνουν οι πολίτες υπεύθυνοι συντελεστές της δημόσιας ζωής απορρίπτοντας τον ιδιωτισμό.

Β1. Υποστηρίζεται συχνά ότι ο δημόσιος βίος μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο των επαγγελματιών της μικροπολιτικής, μόνον αν όλοι αισθανθούν υπεύθυνοι παράγοντες της δημόσιας ζωής. Πράγματι, ο υπεύθυνος πολίτης συνειδητοποιεί το ρόλο του μέσα στην πολιτεία, αποκτά πολιτική ωριμότητα και επιδιώκει την ενεργό δράση στην πολιτική σκηνή. Αυτό σημαίνει ότι προβαίνει σε γόνιμη αμφισβήτηση και ασκεί πίεση σε όσους κυβερνώντες χαρακτηρίζονται από ιδιοτέλεια, σε αυτούς δηλαδή που στοχεύουν σε προσωπικό όφελος εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Συνεπώς, αναγκαία κρίνεται η συμβολή του υπεύθυνου πολίτη προκειμένου ο δημόσιος βίος να απαγκιστρωθεί από τη μικροπολιτική.

Β2. . Το επιχείρημα που καταγράφει ο συγγραφέας στην τρίτη παράγραφο είναι το εξής:
Α’ προκείμενη: «Αν ξεκινήσει από την πολιτική νεολαία... κάποιον αρχηγού».
Β’ προκείμενη: «Αλλά κι αν -μπει απευθείας... και πολιτική άνοδο».

Συμπέρασμα: «Αρα, η συνηθισμένη σταδιοδρομία ενός πολιτικού τον αναγκάζει να περάσει από δουλειές και δοκιμασίες καταστρεπτικές για το ήθος τον».(επαγωγή)

Αναφορικά με τον τρόπο ανάπτυξης της παραγράφου παρατηρείται πως ο συγγραφέας αξιοποιεί τη μέθοδο των παραδειγμάτων. Ειδικότερα, προσπαθεί να στηρίξει τη θεματική περίοδο («Μπορεί η κραυγή αυτή... καταστρεπτικές για το ήθος τον») με παραδείγματα που καταθέτει στα σχόλια της παραγράφου (η κομματική «νεολαία» ή η απευθείας είσοδος στην κομματική ζωή ως αφετηρία μιας πολιτικής σταδιοδρομίας), τα οποία λειτουργούν διευκρινιστικά στο περιεχόμενο της θεματικής περιόδου.

Β3. α. ελάττωμα = μειονέκτημα ξεκινήσει= αρχίσει εκλεκτούς= επιλεγμένους
υπέρτατος= ανώτατος ή κορυφαίος δικαιολογούνται= αιτιολογούνται.

β. «…τον αναγκάζει να περάσει από δουλειές και δοκιμασίες καταστρεπτικές …για τη σπονδυλική του στήλη».
«…η υποταγή στη γραμμή…» στη 2η παράγραφο.

Β4. Το παραπάνω κείμενο ανήκει στα άρθρα, καθώς φέρει τίτλο και έχει δημοσιευτεί σε καθημερινή εφημερίδα. Ο χαρακτήρας του είναι επικαιρικός, εφόσον αναφέρεται πως αφορμή για τη συγγραφή του αποτέλεσαν οι δημοσκοπήσεις που είχαν λάβει χώρα την περίοδο σύνταξής του. Το ύφος του σοβαρό και απλό, γιατί απευθύνεται σε ευρύ αναγνωστικό κοινό. Τέλος, η γλώσσα χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον δηλωτικά.

Γ. Θα πρέπει να γραφεί ένα άρθρο με –ενδεικτικό– τίτλο: « ‘’Ανθρώπινη’’ Δημοκρατία».

Πρόλογος:
Αναφορά επιγραμματική στην έννοια της δημοκρατίας και στη συνέχεια διατύπωση της θέσης μας: «Η Δημοκρατία δέχεται επικρίσεις ως πολίτευμα, γιατί δεν εφαρμόζονται οι αρχές της. Το γεγονός αυτό όμως μπορεί να οδηγήσει στο ολίσθημα της επιβολής ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος».

Κυρίως Θέμα:

Α’ Μέρος:
Αντιπαραβολή Δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού:

Γνωρίσματα της Δημοκρατίας:
1. Λαϊκή κυριαρχία και ελεύθερη βούληση, ενεργός συμμετοχή του λαού, εκλογές σε τακτά χρονικά διαστήματα, εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία βάσει λαϊκής εντολής, αιρετότητα αρχών και δημοψηφίσματα για κρίσιμα θέματα. Διάκριση, διαχωρισμός των τριών εξουσιών (νομοθετική = βουλή, εκτελεστική = κυβέρνηση, δικαστική = δικαστήρια), για να εξισορροπούνται αμοιβαία και να αποφεύγονται οι καταχρήσεις. Απρόσκοπτη λειτουργία των Μ.Μ.Ε. Διάλογος, πολυφωνία, πολυκομματισμός.
2. Αρχή της «πλειοψηφίας» (ο λαός κυβερνά), σεβασμός στη «μειοψηφία» (που ελέγχει).
3. Το Σύνταγμα αποτελεί τον καταστατικό χάρτη και ορίζει δικαιώματα / ελευθερίες και υποχρεώσεις, ισότητα και ισονομία (ισότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων για όλους).
4. Οι αρχές ανάγονται σε σύμβολα της εξουσίας.
5. Αξιοκρατία: η ανάδειξη σε θέσεις και αξιώματα βασίζεται στην αξιοσύνη, στην αξιότητα (προσόντα, εφόδια).
6. Επομένως, η δημοκρατία είναι το πολίτευμα του σεβασμού, της ελεύθερης και άφοβης έκφρασης, της ευνομίας, της συνεργασίας" είναι πολίτευμα ανθρώπινο.

Γνωρίσματα Ολοκληρωτισμού:
1. Παθητικός δέκτης / υπήκοος.
2. Κυριαρχία ενός κόμματος.
3. Κατ' επίφαση εκλογές και δημοψηφίσματα (αν υπάρχουν).
4. Συγκέντρωση εξουσιών σε ένα πρόσωπο.
5. Λογοκρισία-μονόλογος.
6. Αυθαίρετοι νόμοι-καταστρατήγηση των ελευθεριών-ανισότητα-αναξιοκρατία.
7. Κατάργηση της αρχής της «πλειοψηφίας», απουσία πλουραλισμού.

Μέρος Β’: Προτάσεις αντιμετώπισης της κρίσης.

1. Τρόπος άσκησης της εξουσίας:
  • Ύφος και ήθος κυβερνώντων, πολιτικών, δημόσιων λειτουργών οφείλουν να είναι πρόσωπα αξιόπιστα που να εμπνέουν εμπιστοσύνη στους πολίτες.
  • Ισότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων για όλους• αποτελεί απόδειξη μιας ευνομούμενης πολιτείας, όπου άρχει ο νόμος και τηρούνται οι νόμοι (δικαιότερη οργάνωση).
  • Αυτονομία τριών εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική) → η κάθε μία υποχρεούται να αναλάβει το ρόλο της και οι τρεις να αλληλοελέγχονται.
  • Αποκέντρωση στη λήψη αποφάσεων, που μαρτυρεί το άνοιγμα της δημοκρατίας, επιτρέπει τη συμμετοχή του λαού και την πραγματική λαϊκή κυριαρχία.
  • Άσκηση κοινωνικής πολιτικής, δηλαδή δημιουργία κράτους πρόνοιας μέσα από θεσμούς κοινωνικής μέριμνας" αναβαθμίζεται το επίπεδο και περιστέλλονται τα προβλήματα που οδηγούν σε κοινωνικό αποκλεισμό.
  • Έλεγχος στη λειτουργία των Μ.Μ.Ε. (καθοριστικός ο ρόλος του ΕΣΡ) στόχος δεν είναι η φίμωση, αλλά η ανεξαρτησία των μέσων ενημέρωσης βάσει δεοντολογίας.
  • Δημιουργία ενός αξιοκρατικού μηχανισμού επιλογής που θα επιδεικνύει σεβασμό στον πολίτη (π.χ. επιλογή με αξιολογικά κριτήρια, συρρίκνωση γραφειοκρατίας).

2. Φορείς αγωγής:

Οικογένεια: Η διαπαιδαγώγηση των νεαρών μελών της δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατική" οι γονείς έχουν καθήκον να επιδιώκουν τον τελεσφόρο διάλογο, να επιδεικνύουν σεβασμό στο παιδί, να προωθούν την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του με έλεγχο και νουθεσία, να αποτελούν παράδειγμα δημοκρατικότητας, καλλιεργώντας την ανεκτικότητα και το συνεργατικό πνεύμα.

Εκπαίδευση: Ουσιαστική επιδίωξη είναι η υγιής πολιτική αγωγή σε όλες τις βαθμίδες του εκπαιδευτικού συστήματος.

Μ.Μ.Ε.: Ορθή χρήση της δύναμης που διαθέτουν.
Τήρηση του κώδικα δεοντολογίας, με στόχο την αμερόληπτη πληροφόρηση που αντίκειται στην προπαγάνδα.
Απαλλαγή από τα κέντρα εξάρτησης, οικονομικά και πολιτικά.
Αυτοπεριορισμός, αυτοδέσμευση των δημοσιογράφων στο έργο τους με
ήθος και αξιοπρέπεια.
Υπεύθυνη αποκάλυψη της αλήθειας με καταγγελίες και έλεγχο στους κυβερνώντες.
Δίαυλοι πολυφωνίας και όχι μέσα χειραγώγησης.

δ)Πνευματική ηγεσία:
Οι διανοούμενοι, με τη στοχαστική διάθεση και τη γνώση, δίνοντας το παράδειγμα αλλά και χρησιμοποιώντας το κύρος τους μπορούν να αποστασιοποιηθούν από τα κέντρα εξουσίας. Έτσι θα πραγματώσουν τον κοινωνικό τους ρόλο: αφύπνιση συνειδήσεων, στήριξη αγωνιστικότητας του λαού

ε) Πολίτες:
   
  • Υπευθυνότητα και περισυλλογή. 
  • Πολύπλευρη ενημέρωση και διασταύρωση πληροφοριών, ώστε να μη γίνεται ευάλωτος στην παραπληροφόρηση. 
  • Καλλιέργεια της γόνιμης αμφιβολίας και κριτική ματιά για ορθή επεξεργασία των μηνυμάτων, γιατί ο πολίτης έχει άποψη και δε χρειάζεται ετεροκατεύθυνση. 
  • Η μελέτη, το διάβασμα θα διευρύνουν τους πνευματικούς ορίζοντες του ατόμου, θα θέσουν τα θεμέλια για την παιδεία και την αντίσταση σε κάθε μορφή φανατισμού. 
  • Η ηθική συνείδηση και η ανιδιοτέλεια θα εθίσουν τον πολίτη στο σεβασμό κι όχι στην εκμετάλλευση. 
  • Αντίσταση στη φιλοχρηματία, ωριμότητα στην αντιμετώπιση της ζωής. 
  • Αγωνιστικότητα και όχι μοιρολατρία. 
  • Κοινωνική συνείδηση και συμμετοχή, άσκηση ελέγχου και πίεσης στους κυβερνώντες για υιοθέτηση φιλολαϊκής πολιτικής. 
  • Αδέσμευτη, ελεύθερη υπακοή στους νόμους, καθώς οι νόμοι εγγυώνται την ελευθερία και τη δημοκρατία. 
  • Διεκδίκηση δικαιωμάτων αλλά και ανάληψη ευθυνών και καθηκόντων. 
  • Γόνιμη αμφισβήτηση, χωρίς την υιοθέτηση ακραίων και αντιδημοκρατικών επιλογών.